To wielkie widowisko muzyczne oparte na autentycznych wydarzeniach polskiego sierpnia 1980 roku w Stoczni Gdańskiej. Musical jest opowieścią o wielkiej miłości młodych ludzi, którzy z każdym dniem dojrzewają do tego uczucia. Podobnie jak polskie społeczeństwo w czasach Solidarności dojrzewało do prawdziwej wolności i demokracji. Celem spektaklu jest przypomnienie szerokiej publiczności tych wspaniałych chwil, gdy Solidarność była na ustach całego świata. Autorem scenariusza i tekstów piosenek jest Andrzej Ozga. Reżyserii podjęli się Maciej Wojtyszko i Adam Wojtyszko, kierownictwo muzyczne objął Krzesimir Dębski, a choreografią zajmie się Agustin Egurrola. Muzykę do jednej z piosenek pisze Lavon Wolski, białoruski muzyk rockowy, wokalista i gitarzysta zespołów Mroja i N.R.M Czekamy również na deklaracje Sir Eltona Johna oraz Bono, do których Prezydent Lech Wałęsa wysłał osobiste listy z prośbą o skomponowanie po jednym utworze do musicalu. Do projektu włączyli się już: Lech Wałęsa, Henryka Krzywonos, Jerzy Buzek. Mamy nadzieję, że za naszym pośrednictwem będą mogli zakomunikować młodym ludziom jak w dzisiejszych czasach mogą realizować idee Solidarności z 1980 roku. Już wkrótce odbędzie się wyjątkowe spotkanie producentów z Dalajlamą.

Komedia Marka Koterskiego „Nas Troje” opowiada o kryzysie uczuciowym pary współczesnych polskich inteligentów. Ich wrażliwość została zdominowana życiem bohaterów seriali telewizyjnych i reklam, bowiem tym trzecim jest właśnie odbiornik telewizyjny.

Każde zbliżenie, próby nawiązania wzajemnego kontaktu realizują się rykoszetem odbite od ekranu. Postacie popularnych seriali i reklam „zstępują” na scenę, utrudniając wszelkie zbliżenie, zakłócając intymność i wprowadzając chaos emocjonalny. Zabawnie opisane przez autora sytuacje tworzą klimat, w którym każdy ma szansę rozpoznać własne życie, różne doświadczenia nieobce kobietom i mężczyznom.

To zabawna opowieść o miłości przekształconej w żądzę mordu. Bohaterowie, mimowolnie uwikłani w trójkąt miłosny, za wszelką cenę dążą do monogamicznego spokoju ducha, uciekając się do rozwiązań z goła niedyplomatycznych.

Pomiędzy planowaniem kolejnych (nie)doskonałych zbrodni, gdzieś między trucizną a szubienicą, próbują zgłębić tajemnicę kochania, istotę małżeńskiej harmonii i odnaleźć receptę na „długo i szczęśliwie”.

Wnioski, do których dochodzą różnią się w zależności od kombinacji zawartych sojuszów, aktualnych afektów i seksualnych preferencji, dając zarzewie kolejnym morderczym instynktom. Umrzeć z miłości nabiera tu zupełnie innego znaczenia. A wszystko to w lekkiej i dynamicznej, farsowej stylistyce.

Prawdziwa gratka dla miłośników „Rancza” i swojsk ich pejzaży wsi Wilkowyje – czyli dla wszystkich. Nieznane, a więc ekskluzywne pogwarki dżentelmenów z ławeczki, których nigdzie poza Teatrem Capitol Państwo nie usłyszą. Za zakłócanie porządku publicznego na mocy wyroku sądu nasi bohaterowie zostają skazani na 20 godzin pracy społecznej na rzecz szkoły, co odbywa się pod czujnym okiem Pani Dyrektor.

Panowie odpracowują ten wyrok sumiennie, po czym wiedzę zdobytą na lekcjach konfrontują z rzeczywistością. A rzeczywistość jaka jest, każdy widzi. Tyle, że ich komentarze sprawiają, iż ten obraz niespodziewanie się rozjaśnia – jest jakoś weselej, cieplej i przychylniej. Zwłaszcza wtedy gdy Pietrek, Solejuk, Hadziuk oraz Pani Dyrektor decydują się na popisy wokalne.

Miłośnicy serialu „Ranczo” od ośmiu lat śledzą przygody mieszkańców gminy Wilkowyje. Nie wszystkie wydarzenia można jednak opowiedzieć w ramach niespełna godzinnego filmu telewizyjnego. A w Wilkowyjach dzieje się bardzo dużo, tylko nie wszyscy o tym wiedzą!

Twórcy Rancza, scenarzysta Robert Brutter i reżyser Wojciech Adamczyk, przedstawiają perypetie doktora Mieczysława Wezóła, który będzie nie tylko borykał się z nieoczekiwanymi żądaniami dwójki smakoszy mamrota, Tadeusza Hadziuka i Macieja Solejuka, ale również będzie musiał sprostać zaskakującym wymaganiom nie znoszącej nieposłuszeństwa żony Doroty.

Obserwując wypadki w przychodni prowadzonej przez lekarza-pesymistę, który stracił wiarę w medycynę, będzie można pośmiać się z problemów naszej służby zdrowia oraz rozczulić nad powszechnie znanymi niedolami pożycia małżeńskiego.

Na CUD MEDYCZNY W WILKOWYJACH składają się:
1. rozweselająca, choć niewesoła diagnostyka stanu polskiej służby zdrowia,
2. komediowa profilaktyka powszechnie występujących małżeńskich problemów,
3. rozśmieszająca analiza permanentnej niechęci niektórych osobników gatunku ludzkiego do uczciwej pracy,
4. humorystyczne prześwietlenie niekiedy chorobotwórczej relacji kobieta – mężczyzna,
5. niemal naukowe, a na pewno dowcipne refleksje dotyczące efektów długotrwałego spożywania napojów wyskokowych,
6. pouczające wskazówki dotyczące tego, jak dożyć sędziwego wieku w zdrowiu i szczęściu.

Czy wiecie kto w rodzinie decyduje o pójściu do teatru? Statystycznie, w zdecydowanej większości, żona albo narzeczona. Opór facetów przed pójściem do teatru bywa desperackie. „Po co mam iść do teatru skoro już raz tam byłem”. Panowie uważają, że o seksie wiedzą wszystko. Nie muszą się niczego więcej uczyć. Ich partnerki mają zwykle odmienne zdanie i to one niestety mają rację.

To będzie okazja, żeby o seksie usłyszeć głośno, ze sceny. Będziecie świadkami seksterapii, dzięki której wrośnie jakość waszego życia intymnego. Można o seksie rozmawiać na smutno, ale kiedy przed nami pojawią się Anna Guzik i Katarzyna Pakosińska; dwa różne charaktery, dwie różne osobowości  – z pewnością będzie zabawnie!

Jak poderwać faceta? Jak się pozbyć fobii? Jak się nie wstydzić? Jak złapać luz w seksie? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedź na spektaklu pod tytułem „Seks w życiu kobiety”.

Anna Guzik i Katarzyna Pakosińska dadzą Wam kilka praktycznych rad, jak uczynić Wasze życie „bardziej uczuciowym”.

To opowieść o kilku latach życia współczesnej Polki. Kobiety wykształconej, inteligentnej, błyskotliwej i pracowitej. Matki, żony, córki, pracownika, pracodawcy, kobiety szczęśliwej i nieszczęśliwej, zakochanej i samotnej, spełnionej i zdesperowanej.

90 minut na pokazanie takiego bogactwa doświadczeń, to bardzo mało. Chyba, że na scenie widzimy znakomitą aktorkę Jowitę Budnik, znaną z „Placu Zbawiciela”, „Nikifora”, „Jezioraka”, „Papuszy”,  „Na dobre i na złe” oraz „M jak miłość”, nagradzaną za główne role Złotymi Lwami i Orłem – Polską Nagrodą Filmową.

W „Supermence” jak w życiu, dramat miesza się z komedią, ironia z życzliwością, filozofia z banałem, a śmiech następuje po łzach i wściekłości. „Supermenka”, to opowieść  inteligentna więc podobnie jak w życiu inteligentnego człowieka, nie ma w niej czasu na nudę.  W opowiadanej przez Jowitę Budnik historii pojawia się galeria groteskowych, choć z życia wziętych postaci. Desperackie próby bohaterki, aby poradzić sobie na niebezpiecznych zakrętach życia, wzbudzają z jednej strony wielki podziw, a z drugiej wywołuje salwy śmiechu.

Możemy obserwować Jowitę Budnik w przejmujących monologach, finezyjnych, zabawnych dialogach, próbie tańca erotycznego, w czasie przetykania kolanka pod zlewem i w niezwykle bogatym repertuarze wokalnym. Tytułowa Supermenka, bierze na swoje barki ciężary, którym nie sposób podołać. Potrafi jednak krytycznie podejść do swoich relacji z dziećmi, matką, ukochaną pracą oraz mężczyznami. Uczy się na swoich własnych, często bolesnych, błędach. I znajduje rozwiązanie!

Recenzje i wywiady:
Pytanie na śniadanie
Co za tydzień
TeatrDlaWas.pl
Anna Fit
Chochlik Kulturalny – ranking aktorek 2016
Chochlik Kulturalny
Łukasz Maciejewski
KochamTeatr.info
Radio dla Ciebie
E-Teatr.pl – Subiektywny spis aktorów
Polskie Radio Czwórka
Radio Olsztyn
Notatnik Kulturalny
Wprost.pl
JESTsztuka.com
Teatrdlawszystkich.eu

Mistrzowie Seksu to komediowe show w wykonaniu Marka Bukowskiego. Cenione przez mężczyzn, a uwielbiany przez płeć piękną daje w nim popis swoich komediowych umiejętności. Polską wersję spektaklu stworzyli: mistrz ironii Jerzy Hutek oraz lider „Kabaretu Moralnego Niepokoju” Robert Górski. Marek Bukowski, z właściwym sobie wdziękiem balansuje na granicy kabaretowego stand-up’u i aktorskiego monodramu. Jest równie wiarygodny jako pretensjonalny macho, obiektywny naukowiec czy udręczony kochanek. Kto widział „Supermenkę” w wykonaniu Jowity Budnik, rozpozna w bohaterze „MISTRZÓW SEKSU” partnera Moniki. Wiktor, postać grana przez Marka Bukowskiego, to naukowiec, podróżnik oraz, niestety, niezbyt udany mąż . Mając problemy w relacjach damsko-męskich, postanowił szukać inspiracji w świecie zwierząt. Zwierząt jest więcej niż ludzi. Ba! Samych owadów jest o wiele więcej. Jak one to robią? Czy możemy się od nich czegoś nauczyć? Wiktor jest naukowcem, więc bez skrępowania odpowiada na pytania, które zwykle wstydzimy się zadać. W czasie wykładu odkrywa kilka nowych prawd o samym sobie. Czy może być coś bardziej zabawnego, niż gdy samiec alfa dochodzi do wniosku, że jest prostakiem, który nie dorasta do pięt swojej partnerki? Trochę nam żal takiej ofiary, ale przecież to dużo lepiej, kiedy ktoś za nas, dokonuje psychologicznego striptizu. Po wysłuchaniu wykładu Wiktora będziecie dużo mądrzejsi. Partnerka dowie się czegoś o swoim mężczyźnie, a mężczyzna o swojej ukochanej. Kiedy poznacie zwyczaje godowe guźców, wróbli, lwów, mrówek albo szympansów bonobo wasze życie erotyczne nabierze nowych barw.

Tutaj poważne ostrzeżenie: pierwsze trzy noce po obejrzeniu spektaklu możecie mieć nieprzespane!

Praktyki erotyczne modliszek oraz pszczół miodnych, prezentowane są jedynie ku przestrodze. Pod żadnym pozorem proszę ich nie naśladować! Życzymy wesołej zabawy i niespokojnej nocy!

„Old Love” to pełen humoru spektakl podejmujący zagadnienie tego, czy ludzie w „pewnym wieku” powinni myśleć o miłości, zwłaszcza miłości fizycznej. Opowieść o związku, który rodzi się, gdy dwie osoby niemal przez całe życie przelotnie się spotykają; o determinacji mężczyzny, który stara się zdobyć serce dość opornej ukochanej; o rozbudzeniu, zdawałoby się, dawno zapomnianych emocji. „Old Love” to sztuka stawiająca ważne życiowe pytania, ale pełna ciepła, optymizmu i humoru.
Norm Foster napisał ponad czterdzieści sztuk teatralnych wielokrotnie wystawianych na scenach profesjonalnych teatrów. Najpopularniejsze komedie Norma Fostera to „Mending Fences”, „The Love List”, „The Long Weekend”, „Bedtime Stories”, „Kiss the Moon”, „Kiss the Sun”. W Polsce w Teatrze Komedia w Warszawie zrealizowano dwie sztuki „Ostrą jazdę' i „Premierę”. Komedie Norma Fostera znane są z lekkiego humoru oraz umiejętnego odwzorowania w bohaterach zwykłego człowieka i jego trosk w sposób tak wiarygodny, że mogą niekiedy służyć nam za lustro.

Facebook

Recenzje i wywiady:
Krytykat.com
TeatrDlaWas.pl
eKurjer Warszawski
Kultura.dziennik.pl
KochamTeatr.info
Maria Niklińska o spektaklu

Co to za klatka i jakie ptaszki w niej siedzą?

Zapraszamy do teatru. Właśnie trwa próba do przedstawienia, które rozgrywa się w nocnym klubie dla transwestytów. Grzegorz i Albin to szczęśliwa para. On jest właścicielem klubu, a on (ona) – jego gwiazdą, słynną Drag Queen. Sielankę zaburza wizyta przyszłych teściów ich syna. Zwłaszcza, że teść to bardzo konserwatywny polityk. Kiedy zderzają się ze sobą dwa światy, huk jest wielki! A śmiech jeszcze większy! Wizyta państwa Krzyżopolskich w jaskini rozpusty stawia pod znakiem zapytania przyszłość młodej pary. Trzeba się nieźle nagimnastykować, naudawać i naprzebierać, żeby uniknąć kompromitacji. Tajemnica wielkiego powodzenia tej sztuki (powstało na jej kanwie kilka filmów i broadwayowski musical) tkwi nie tylko w jej inteligentnym i błyskotliwym poczuciu humoru, dającym aktorom szanse stworzenia wielkich scenicznych kreacji, ale w nieczęstej umiejętności zabawnej rozmowy na tzw. trudny i kontrowersyjny temat. Ironia w ogóle – a szczególnie autoironia – jest niezwykle skutecznym kluczem budowania zaufania i z takim zjawiskiem mamy do czynienia w „Klatce dla ptaków”, która w polskiej wersji jest także sztuką o teatrze. Zaufajcie więc nam, drodzy Widzowie, a my zrobimy wszystko, aby tego zaufania nie zawieść, dając Wam dwie godziny wspaniałej zabawy. Jean Poiret napisał „La Cage aux Folles” jako historię dziejącą się w latach siedemdziesiątych we Francji.   Kuba Wecsile i Karol Klementewicz , tłumacze m. in. „Rodzinki.pl”   oraz Andrzej Strzelecki, reżyser największych przebojów Teatru Rampa, umieścili „Klatkę dla ptaków” we współczesnej Polsce. Jak wyskakiwać z ograniczających nas klatek pokażą Państwu aktorzy w rolach, w jakich nie spodziewaliście się ich zobaczyć. Zresztą, oni sami też się tego nie spodziewali…

Kto widział Robina Wiliamsa i Gene Hackmana w filmowej wersji „Klatki dla ptaków” przekona się, że w Polsce jest śmieszniej niż w USA.

Facebook

Recenzje:
Dzień dobry TVN
Chochlik Kulturalny
Niekulturalny.com.pl
DlaLejdis.pl
Zwierciadło.pl
TeatrDlaWas.pl